Van jongsaf ben ik gefascineerd door taal, huizen en rituelen. En werd ik geconfronteerd met persoonlijk en collectief trauma, verlies en rouw.

Bij elke ingrijpende gebeurtenis in het leven is er een voor en een na. Je stapt in een soort draaideur waarbij je afscheid neemt van het oude en het nieuwe verwelkomt.

Het is een noodzakelijke overgang: iets verandert waardoor jij verandert. Bij fijne gebeurtenissen is dat heerlijk. Je ontdekt en opent een nieuw stuk in jezelf.

Anders gaat het bij een verdrietige of zelfs traumatische gebeurtenis. Soms geraak je niet door die draaideur, of blijf je hangen op de drempel.

Een stukje van jou hangt, bewust of onbewust, nog vast in het verleden. Of het verleden plakt als een rugzakje nog vast aan jou.

In vroeger tijden werden alle belangrijke overgangen ‘geregeld’ door de kerk. Er waren er ook niet zoveel: je werd geboren, gevormd, je trouwde, kreeg kinderen en ging dood.

Onze huidige maatschappij is veel complexer geworden, met vaker voorkomende en meer gelaagde overgangen, vormen van levend verlies ook.