WOLFJE
Vandaag is Goede Vrijdag. De dag waarop Jezus volgens de overlevering zijn leven gaf in de overtuiging dat iets in hem onsterfelijk was. Hij opende de deur naar het mysterie en deed dat uit liefde voor zijn Vader en de mensen.
Vandaag is ook de 81ste geboortedag van mijn moeder. Niet langer verjaardag want mijn moeder overleed 16 jaar geleden. Aan de gevolgen van drank. Ze kwam uit een familie van hooggevoeligen en kon het rauwe leven niet aan.
Ik ben lang boos geweest en heb jaren niet met haar gesproken. Talloze uren doorgebracht met therapie, zelfontwikkeling, familieopstellingen, ademwerk… om me te bevrijden van het trauma, de boosheid en het verdriet. Van haar.
Sinds enkele dagen heb ik een onbestemd gevoel. Gewoonlijk kondigt dat iets aan en wacht ik tot het helder wordt. Vandaag voel ik dat het om mijn moeder gaat.
De moeder die ik nooit had, die ik altijd heb gemist. Die me uit onvermogen de duvel heeft aangedaan terwijl ik verlangde naar liefde en zachtheid. Haar schoot om in te rusten, haar armen om me heen.
Het leven is een work in progress, we blijven leren en evolueren. Maar wat ik vandaag voel, daar schrik ik even van. Ik voel dat ik mijn moeders geboortedag en haar leven moet eren.
Want als zij nooit geboren zou zijn, dan ik ook niet. Ik ben het rechtstreekse resultaat van haar leven. De eicel waar ik uit voortkom zat al in haar buikje in haar moeders baarmoeder. Wonderlijk. En ook beangstigend.
Om dat te doen moet ik ook de pijn voelen tot helemaal in míjn buik. Mijn innerlijke kind meer toelaten en omarmen. Even geen excuses of vlucht vooruit, maar voelen. Huilen als een wolfje in het bos. Dat eren.
Alleen dan kan ik ook de schoonheid van het leven ervaren, de synchroniciteit, de magie. Geen wonderen, geen innig contact, geen missie kunnen zich ontvouwen als je niet ook de pijn toelaat. Die zitten namelijk op dezelfde plek.
Op de foto links zie je mijn moeder, de foto rechts kreeg ik gisteren niet toevallig cadeau. Als je eerstdaags ergens een wolfje hoort huilen, dan ben ik het misschien. Huil maar met me mee als jouw wolfje roept.
1 Comment
POST COMMENT
Related Posts
FRED
…was onze gezinspoes. Was, zeg ik, omdat hij onlangs een spuitje kre
DE BUFFETKAST
In de garagebox van het appartementsgebouw waar mijn moeder woonde, st
DE ADELAAR
Enkele dagen geleden was het de 50ste sterfdag van mijn vader. Zoveel
TikTok Downloader
Hi Neat post Theres an issue together with your web site in internet explorer may test this IE still is the marketplace chief and a good component of people will pass over your fantastic writing due to this problem