FRED

Die rouw en dat verlies zijn anders dan bij de dood. De dood is onherroepelijk, duidelijk ook. Het is een scherp mes dat snijdt. Er is geen goed of kwaad, enkel ‘het lot’. Iedereen verzamelt zich rondom de rouwenden in steun en begrip. De wond is zuiver en kan helen.

Levend verlies is anders. Mensen worden ongemakkelijk bij een scheiding. Vaak ‘verlies’ je niet enkel je partner maar ook je gezin, vrienden, huis, zelfs werk… Het is een bot mes dat een slordig en gelaagd onderhuids leed aansnijdt dat maar langzaam heelt. Vaak in littekenweefsel. 

Fred woonde intussen bij mijn oudste, ik zag hem niet meer zo vaak. Maar toen het bericht kwam dat hij ging vertrekken naar de eeuwige poezenvelden, brak ik even. De ritualiste in mij had nood aan een afscheid, en niet enkel van Fred. 

We hebben samen gezeten bij Fredje. Verhalen gedeeld, gelachen en gehuild. Getoast op zijn leven. Mijn hart ging open, niet enkel voor hem maar ook voor ons gedeeld verleden. Ons lief en leed. Ons. 

Hij heeft ons verlaten zoals hij is gekomen. Op zachte witte poten. Hij toonde ons heel even de essentie van het leven, liefde over ego. Dat deed deugd. Een paar littekens werden verzacht, oude zeren gezien, rafelrandjes afgeknipt. 

Dankjewel, Fredje! Ga nu eerst maar spelen op die eeuwige poezenvelden. En kom daarna nog een keertje als kitten bij ons terug.