Het leven is een work in progress, we blijven leren en evolueren. Maar wat ik vandaag voel, daar schrik ik even van. Ik voel dat ik mijn moeders geboortedag en haar leven moet eren.
Want als zij nooit geboren zou zijn, dan ik ook niet. Ik ben het rechtstreekse resultaat van haar leven. De eicel waar ik uit voortkom zat al in haar buikje in haar moeders baarmoeder. Wonderlijk. En ook beangstigend.
Om dat te doen moet ik ook de pijn voelen tot helemaal in míjn buik. Mijn innerlijke kind meer toelaten en omarmen. Even geen excuses of vlucht vooruit, maar voelen. Huilen als een wolfje in het bos. Dat eren.
Alleen dan kan ik ook de schoonheid van het leven ervaren, de synchroniciteit, de magie. Geen wonderen, geen innig contact, geen missie kunnen zich ontvouwen als je niet ook de pijn toelaat. Die zitten namelijk op dezelfde plek.
Op de foto links zie je mijn moeder, de foto rechts kreeg ik gisteren niet toevallig cadeau. Als je eerstdaags ergens een wolfje hoort huilen, dan ben ik het misschien. Huil maar met me mee als jouw wolfje roept.
TikTok Downloader
Hi Neat post Theres an issue together with your web site in internet explorer may test this IE still is the marketplace chief and a good component of people will pass over your fantastic writing due to this problem